Tijdens het afwassen, plotseling, zonder waarschuwing, kreeg ik een vreemde gedachte: "We moeten Martin zijn huis leegmaken." Mijn broer Martin was pas 49 jaar, gezond en vol levenslust. Tien minuten later stond mijn zus voor de deur. Haar gezicht was asgrauw en haar ogen vol ongeloof. "Martin is overleden," zei ze zachtjes. De politie had hem dood in zijn huis gevonden.

Dit was niet de eerste keer dat ik iets voelde wat ik niet kon verklaren. Als jong meisje kwam ik vaak gillend naar beneden omdat ik handen op mijn bed voelde of schaduwen in mijn kamer zag. Mijn ouders stuurden me terug naar bed, denkend dat het kinderfantasieën waren, maar voor mij was het levensecht. Deze ervaringen hebben me altijd achtervolgd, maar ook nieuwsgierig gemaakt.

Op latere leeftijd kreeg ik vaker dit soort boodschappen. Toen mijn schoonmoeder in het ziekenhuis lag, zei ik tegen mijn collega's: "Volgende week woensdag ben ik er niet, want dan overlijdt ze." Ze was niet terminaal en er was geen sprake van euthanasie, maar precies die woensdag overleed ze.

De ware katalysator voor mijn spirituele pad was echter het overlijden van mijn zwager Aat, mijn beste vriend. Ik was bij zijn overlijden en zag iets ongelooflijks: ik zag zijn ziel uit zijn lichaam treden. Het verlies van Aat was hartverscheurend en ik zocht troost bij een paragnost.

“Dit leidde me naar mijn eigen ontwikkeling als medium.”